Nazizm należy do skrajnych ideologii, szczególną formę przybrał w Niemczech podczas sprawowania władzy przez Adolfa Hitlera. Niemiecka partia NSDAP określiła swoich przeciwników politycznych w postaci komunistów i Żydów. W swojej ideologii uznawała wyższość rasy aryjskiej nad innymi narodami; przedstawicieli innych ras traktowała jako podludzi. Ustanowiono nawet specjalne przepisy, w których zakazywano małżeństw i związków z takimi osobami. Dążono do tzw. oczyszczenia rasy z użyciem różnych metod, nawet eutanazji i sterylizacji. Polityka dyskryminacji rasowej doprowadziła do holocaustu. Oprócz zagłady niższych ras, głoszono również hasła niszczenia dorobku kulturalnego innych narodów. Ta niebezpieczna ideologia spowodowała powstanie państwa totalitarnego, o polityce zaborczej wobec innych państw. Skrajny rasizm był przyczyną wielu zbrodni wojennych, powstawania obozów śmierci i masowego wyniszczenia narodów podbitych.

 Już w czasach starożytnych Żydzi byli prześladowani przez różne narody. W Egipcie przyczyną takiej postawy były różnice religijne. W Grecji uważani byli za barbarzyńców, często przypisywano im nieprawdziwe historie, będące wymysłem wybujałej wyobraźni, uważano nawet, że składają ofiary z Greków dla swojego boga. Według ówczesnych ocen, Żydzi byli narodem odnoszącym się z pogardą do wszystkich innych społeczeństw, a nawet z nienawiścią. Wiara chrześcijańska przyczyniła się do wzrostu nienawiści, ponieważ Izraelici byli uważani za zabójców Chrystusa. Kościół katolicki szczególnie rozniecał te osądy. Wprowadzono wiele restrykcji wobec ludności żydowskiej, odbierano nawet im dzieci, które później wychowywano jako chrześcijan. 

 Główny zarzut, jaki usłyszeli oskarżeni w tej sprawie, to m.in. kult szatana, sprowadzanie nieszczęść lub chorób na osoby z sąsiedztwa, loty na miotle, opętanie i wiele innych. Przeważnie podejrzenia były wynikiem pomówień lub zawiści. To polowanie na czarownice trwało przez kilka stuleci, od wieku XIV do XVIII , miało ono szczególne poparcie urzędujących w tych czasach papieży. Rozwinęło się do tego stopnia, że wydano nawet podręcznik tzw. łowcy czarownic. Niemiecki duchowny Heinrich Kramer pełnił obowiązki inkwizytora i przyczynił się do śmierci około 200 kobiet, a swoich przeciwników oskarżał o czary. Zasłynął jako autor podręcznika inkwizytora pt. „Młot na czarownice”, który oceniano za najważniejsze źródło informacji na ten temat. Kobiety były uważane za szczególnie podatne na wpływy szatana, ponieważ posiadały ograniczony umysł. To szatan przymuszał je do czynów lubieżnych i tajemnych praktyk. Podręcznik w sposób szczegółowy opisywał metody wymuszania zeznań, rodzaje tortur i cały proces dowodowy. Na ciele czarownicy poszukiwano śladów diabła, przeważnie były to znamiona lub jakieś zmiany skórne. Stosowano wiele bolesnych prób, które miały wykazać, czy posądzenie jest słuszne. Wśród wielu można wymienić „próbę ognia i wrzątku”.